Korneli Szlegel – Pułaski w Barze
Korneli Szlegel (1817-1870) malarz, rysownik, publicysta. Urodził się w Stanisławowie (lub Lwowie), Szlegel ukończył we Lwowie gimnazjum, a następnie uczył się malarstwa w lwowskiej pracowni austriackiego malarza portrecisty Karla Gotttlieba Schweikarta (1772-1855). Od 1836 r. zdobywał umiejętności malarskie w Wiedniu gdzie zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych. Wtedy to namalował olejny obraz Zebranie towarzyskie w parku. W 1839 na krótko wrócił do Lwowa aby następnie udać się do Pragi. Potem podróżował po Czechach, Saksonii, Bawarii (1840-1841), wykonując przy tym szkice miast, zamków, ruin. W 1841 r. przebywał w Rzymie, potem w Dreźnie gdzie zapoznawał się z malarstwem artystów niederlandzkich, włoskich, flamandzkich, holenderskich, francuskich, niemieckich. W styczniu 1842 r. został słuchaczem w monachijskiej Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych gdzie szkolił umiejętności pod kierunkiem Wilhelma Kaulbacha malarza obrazów wielkoformatowych o tematyce historycznej czy literackiej oraz Juliusa Schnorra von Carolsfelda członka artystycznego ruchu nazareńczyków (inaczej Bractwa św. Łukasza), który wywarł znaczny wpływ na Szlegela. W latach 1844-1845 ponownie przebywał w Rzymie, gdzie związał się z rzymską grupą nazareńczyków. W roku 1846 podróżował do Paryża, Londynu, Kopenhagi. W 1847 r. zamieszkał na stałe we Lwowie, skąd w 1851 r. wyjechał w podróż do Mołdawii, na Wołoszczyznę, do Turcji i na Wschód. Malował obrazy historyczne, religijne i rodzajowe, liczne portrety (także w miniaturze) i pejzaże. Chętnie nawiązywał do twórczości nazareńczyków, sięgał po wątki narodowe. Kopiował też dzieła dawnych mistrzów, m.in. „Madonny” Rafaela, „Ogród” A. Watteau. Obrazy artysty znajdują się w zbiorach muzeów polskich, we lwowskiej Galerii Obrazów, a także w Muzeum Miejskim w Monachium
Na podstawie tekstu Zofii Lewickiej-Depty Korneli Szlegel, Internetowy Polski Słownik Biograficzny
Artur Grottger Modlitwa konfederatów przez bitwą pod Lanckoroną
Artur Grottger (1837-1867) urodził się w Ottyniowicach w obwodzie lwowskim, położonych około 50 km od Lwowa. Pierwszym nauczycielem malarstwa był dla Artura jego ojciec Jan Józef Grottger. W 1849 rozpoczął naukę we Lwowie w pracowni Jana Maszkowskiego. Studia odbył w latach 1852-1854 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wojciecha Kornelego Stattlera i Władysława Łuszczkiewicza. W latach 1854-1859 zdobywał dalsze umiejętności w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Karla Blaasa, Karla Mayera, Karla Wurzingera, Petera Geigera i Christiana Rubena. W Wiedniu rozpoczął też swą karierę artystyczną współpracując jako ilustrator z czasopismami, „Mussustunden” i „Illustrierte Zeitung”. Podróżował do Monachium, Wenecji, i na Węgry gdzie gościł w posiadłościach hr. Aleksandra Pappenheima, swego wieloletniego patrona, mecenasa i przyjaciela. Odwiedzał też Kraków (1858) i Lwów (1863), oraz ziemskie majątki Erazma i Emmy Larysz-Niedzielskich w Śledziejowicach pod Wieliczką (1855) i Jana Maszkowskiego w Barszczowicach (1860). Lwów i Kraków stały się miejscem pobytu artysty po powrocie do kraju; mieszkał ponadto w Śniatynce k. Drohobycza, należącej do Stanisława Tarnowskiego (1865, 1866), Pieniakach, Grybowie, Krynicy, Porębie i Dyniskach.
W 1866 zaręczył się we Lwowie z Wandą Monné (później po mężu Młodnicką). Pod koniec 1866 artysta wyjechał do Paryża z zamiarem dokończenia cyklu „Wojna” obrazującego nieszczęścia sprowadzane na ludzkość przez wojnę. Pogarszający się stan zdrowia zmusił Grottgera do przeniesienia się w listopadzie 1867 do Pau na południu Francji, a następnie do Amélie-les-Bains, gdzie zmarł. Wanda Monne sprowadziła zwłoki artysty do Lwowa w dniu 4 lipca 1868 r. i pochowała go na Cmentarzu Łyczakowskim na miejscu, które kiedyś artysta wybrał podczas wspólnego spaceru.
Do najważniejszych jego prac należą: cykle „Warszawa I” (1861), „Warszawa II” (1862), „Polonia” (1863) i „Lituania” (1864-1866), obrazy Egzekucja szpiega (1847). Szarża ułanów (1850), ilustracje do dzieł literackich, m.in. do poematu M. Bołoza-Antoniewicza „Anna Oświęcimówna”, „Fausta” Goethego, „Würde der Frauen” F. Schillera i „Konrada Wallenroda” Adama Mickiewicza (Podjazd Litwinów, Krzyżak na czatach, 1857). Wspólnie z Geigerem ilustrował książkę A. Patuzzi „Oesterreichische Geschichte” (1862). Inne obrazy to Ucieczka Henryka Walezego z Polski (1860) Modlitwa konfederatów barskich (1860). Modlitwa wodza(1857) i Modlitwa wieczorna rolnika (1865). Obrazy powstańcze to: Rok 1863 – Pożegnanie powstańca i Powitanie powstańca (1865-1866), W Saskim Ogrodzie (1863) Po powstaniu (1864), Pochód na Sybir, 1867; Zesłaniec w kopalni). Istotną rolę odegrał w sztuce Grottgera wizerunek kobiety-Polki, żony i matki heroicznie wspierającej narodowowyzwoleńczą walkę (Przejście przez granicę, 1865; Pod murami więzienia, 1866). Grottger był również twórcą portretów między innymi Wandy Monne z sówką 1866), gen. F. H. Schlicka; hrabianki Thun (1860) Marii Sawiczewskiej (siostry artysty, 1863) Jana Tarnowskiego, Jerzego Lubomirskiego, 1866), Chłop z Barszczowic, 1860) oraz autoportretów.
Józef Brandt, Obrona zaścianka przez konfederatów barskich
Wacław Pawliszak, Potyczka w drodze
Józef Suchodolski, Marszałek konfederacji barskiej Michał H. Krasiński, przyjmuje dostojnika tureckiego
Józef Pułaski portret nieznanego artysty z XVIII w.
Juliusz Kossak, Kazimierz Pułaski pod Częstochową
Ks. Marek Jandałowicz (Ksiądz Marek) obraz nieznanego malarza XVIII w.
