Józef Pułaski (1704–1769) starosta warecki, poseł, marszałek konfederacji barskiej. Pochodził z podlaskiej szlachty wywodzącej się z zaścianka Pułazie leżącego z ziemi bielskiej (Bielsk Podlaski) pow. Brańskiego. Urodził się w Zarembach Ciemnych, został ochrzczony 17 II 1704. Był synem Jakuba, towarzysza chorągwi pancernej Jana Sobieskiego i Małgorzaty z Zarembów. Na początku 1712 r. matka Pułaskiego wyszła za mąż za Grzegorza Boguckiego, dziedzica cząstkowego na Zarembach Leśnych (dziś Zaremby Góry Leśne) i tam zamieszkała z jedynym synem (dwaj bracia Józefa zmarli w dzieciństwie).Od około 1717 r. Józef odbywał praktykę w Nurze, w kancelarii notarialnej brata ojczyma Szymona Boguckiego oraz Stanisława Boguckiego, sędziego grodzkiego, podstarościego nurskiego. Był ich delegatem, prowadził jako pełnomocnik sprawy, głównie przed Trybunałem Piotrkowskim. Z biegiem czasu został wybitnym prawnikiem. Świadczą o tym klienci, którzy powierzali mu sprawy a należeli do nich rody Branickich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Czartoryskich. 26 czerwca 1736 r. Józef Pułaski ożenił się z Marianną Zielińską. Zostali rodzicami: Kazimierza, Antoniego i Franciszka oraz pięciu córek Wiktorii, Joanny, Moniki Justyny, Pauliny, Teresy. W 1764 r. Pułaski podczas elekcji opowiedział się za kandydaturą na króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego. Z biegiem czasu stał się przeciwnikiem Nikołaja Repnina posła rosyjskiego, a wobec zagrożenia aresztowania przez Rosjan udał się na Podole.
Tam też został jednym z inicjatorów konfederacji barskiej. Po jej utworzeniu 29 lutego 1768 r., został marszałkiem związku wojskowego 4 marca 1768 r. Z własnych funduszy finansował oddziały zaciężne. Prowadził akcję dyplomatyczną wśród dworów europejskich. Pokłócony z innymi przywódcami konfederacji Joachimem Potockim i Michałem Krasickim został odsunięty od funkcji wojskowych a następnie został przez nich podstępnie aresztowany, został wtrącony do więzienia w Jassach, gdzie na skutek choroby stracił życie.